sunsail_seychelles_scenic-0970_resized-1

Zeilen op de Seychellen in een catamaran

december 13, 2023 11 minuten

“Geef de knuppel door!” hoor je niet vaak aan de eettafel, tenzij je natuurlijk op de Seychellen aan het zeilen bent. De UK Marketing Manager van Sunsail kwam er nog veel meer achter tijdens een ontdekkingsreis rond deze unieke zeilvakantiebestemming. Lees verder voor meer informatie……

Mahé

Terwijl je kilometerslange blauwe zee binnenvliegt, is het geweldig om uit het kleine vliegtuigraampje te kijken en in de verte enkele tropische eilanden te zien. De Seychellen liggen echt in de middle of nowhere. De luchthaven van Mahé is klein en ontspannen. Er is absoluut niet de chaos van Londen. Een snelle rit in een taxi (10 minuten) brengt u naar de smetteloze Eden Island Marina. Ik heb van de Sunsail-basismanager vernomen dat de regering van de Seychellen zoveel geld in reinheid pompt dat je nergens afval tegenkomt. De jachthavenfaciliteiten zijn pas ongeveer twee jaar geleden gebouwd en omvatten alles van een supermarkt en jachtdiensten tot een bank, smoothiebars en een eclectische mix van restaurants.

We maakten kennis met onze boot voor de reis, de gloednieuwe 404 genaamd 'Reve Dou II' (vertaald als 'Sweet Dreams 2' uit het Creools). Een ruime catamaran met 4 hutten, we waren snel in ons nieuwe onderkomen gevestigd. Terwijl de helft van de bemanning wat slaap inhaalde, ging de andere helft op pad om wat eten te kopen voor de boot en het begin van onze avonturen. Zoals altijd bij het bezoeken van nieuwe plaatsen, heb ik de neiging om naar een plaatselijke levensmiddelenwinkel te gaan en een willekeurige selectie van niet-identificeerbare items te kiezen. Deze keer varieerde de selectie van gefrituurd jackfruit tot kokos- en bananencake.

We begonnen onze reis met een lunch bij Bravo! een van de plaatselijke jachthavenrestaurants. De King-vissteak en gerookte vis in Creoolse marinade waren een traktatie. Vervolgens zijn we op pad gegaan voor een rondreis over het eiland. Mensen passeren vaak Mahé en gaan rechtstreeks naar Praslin en La Digue, maar het heeft een fascinerende geschiedenis en is een bezoek waard. Onze eerste stop was Victoria, de hoofdstad. Het heeft een nogal verbazingwekkend zilvergeschilderde versie van de Big Ben in het midden van een rotonde. We bezochten de beroemde groenten- en fruitmarkten. Als je op zoek bent naar lokale kruiden, dan is dit de plek om ze te kopen. Hier kun je ook de meer ongebruikelijke producten kopen, zoals kaneel en citroenblaadjes. Je kunt ook verse vanille-essence en kokosolie kopen. De markt speelt zich af in een oud gebouw, geschilderd in een prachtig eclectische mix van primaire kleuren en met de kleurrijke reeks groenten en fruit, wat een hele foto oplevert.

Terwijl we Victoria verlieten toen we de bergrug begonnen te beklimmen die als de ruggengraat van het eiland fungeert, passeerden we de begraafplaats Belair waar het gerucht gaat dat de reus van de Seychellen begraven lag. We lieten de andere kant van de bergkam vallen en passeerden de Indiase theefabriek, waar de lokale Sey-thee wordt gemaakt.

Jeremy, onze schipper, kwam ons ophalen van Port Launay – een relaxte zandbaai, waar de lokale bevolking vers kokoswater aanbiedt, versierd met hibiscusbloemen. Afgezien van een discreet 5* hotel en enkele verborgen lodges, wordt deze baai beschouwd als een mooie, rustige ankerplaats en zeker een bezoek waard als je tijd hebt. De tijd vertraagt hier zeker als de ouderen ontspannen op het strand terwijl de jongeren ronddrijven op een houten boot en vissen op het rif.

Toen de zon onderging, zeilden we rond naar Beau Vallon. Het strand strekt zich kilometers lang uit en is perfect voor lange wandelingen. Onderweg kregen we onze eerste glimp van het dramatische tropische landschap van Mahé en de scholen vliegende vissen die de norm worden. De eerste waarneming brengt je vaak verrast, terwijl dit kolibrieachtige wezen wegkatapulteert van je boeggolf terwijl je in het avondlicht vaart. Die avond gingen we aan land om wat lokaal bier te halen. Jeremy nam ons mee naar een hut aan de straat waar Didieu, een plaatselijke visser, ons een absolute storm bezorgde. Streetfood op zijn best. Ik weet niet zeker hoe groot Jeremy dacht dat onze magen waren, want hij bestelde vier keizersvissen voor ons, elk zo groot als een onderarm en vlezig, samen met rijst, lokale creoolse papaya-salsa en salade, allemaal voor slechts het equivalent van £ 10 elk. We namen het eten mee terug naar de boot en gingen onder de sterren zitten, luisterend naar de vliegende vossen die aan land babbelden en ons een weg baanden door het heerlijke feestmaal. Na een lange dag lagen we om 21.00 uur in bed.

Praslin

Om zes uur opgestaan om de opkomende zon te verwelkomen, met een helderblauwe lucht en een zacht briesje van 10 knopen, zeilden we naar Anse Lazio op het eiland Praslin (beschouwd als een van de mooiste stranden ter wereld), ongeveer 30 zeemijl van Mahé, Je passeert enkele van de belangrijkste gebieden waar je walvishaaien en mantaroggen kunt zien. We passeerden de geweldige Neef in particulier bezit, en zijn mannelijke equivalent Neef. Het vogelleven is duizelingwekkend, met fregatvogels die op de thermiek boven de boten cirkelen en witte langstaarttropische vogels en roetachtige sterns die langs ons vliegen. We hadden een heel gemakkelijke vlakke oversteek en kwamen eerder dan voorspeld rond 10.00 uur aan. Je kunt hier direct vanaf de boot snorkelen en het visleven is overvloedig. Van vleermuisvissen die ons verwelkomden toen we voor anker gingen tot blauwgespikkelde rog, damselfish, doktersvis, eenhoornvis en naaldvis, er was voor elk wat wils.

Op een gegeven moment deed ik zelfs mijn vinnen uit en klom gewoon naar een verlaten strand, waar ik achterom keek over onze afgemeerde boot. Als u op zoek bent naar wit zand, turquoise stranden en overhangende palmbomen, dan is dit zeker een plek die u moet bezoeken. Na het snorkelen namen we de rubberboot aan land en liepen langs het strand naar een restaurant genaamd Bonbon Plume, waar we enkele jonge citroenhaaien in en uit de golven zagen schieten. Wees niet bang, ze zijn volkomen onschadelijk. Bonbon Plume bood ons de eerste waarneming van reuzenschildpadden aan. Zeer volgzame wezens, ze hebben zeker de neiging om langzamer te bewegen. Zittend vlak bij het strand in de schaduw van de tamarindebomen (afkomstig uit de Seychellen), aten we een selectie lokale gerechten, van octopussalade tot garnalen en banaan met linzen, pilaurijst en een zeer vurige chilisaus. Hoewel ik garnalen met bananen niet op natuurlijke wijze zou hebben gekookt, was ik aangenaam verrast en genoot ik nogal van het gerecht.

De middag bracht ons naar een van de twee UNESCO-locaties op de Seychellen – de Vallee de Mai – een bos met 6 soorten palmen en de thuisbasis van de zeer zeldzame en beroemde Coco de Mer. De Coco de Mer-vrucht, ontdekt door Marianne North in de jaren zestig, werd beroemd toen de geneeskrachtige eigenschappen ervan werden ontdekt. De bomen zijn alleen te vinden op de eilanden Praslin en Curieuse en je kunt het fruit niet verkopen tenzij je een vergunning hebt van de overheid. Het is een van de weinige bomen met een mannelijke en vrouwelijke variant. Mannetjes worden doorgaans 30 meter lang en vrouwtjes ongeveer 24 meter. Aan het einde van de tour kun je een foto maken met een Coco de Mer (het nationale symbool) en ontdekken hoe zwaar ze eigenlijk zijn!

Vanuit Vallee de Mai werden we opgehaald van Cote d'Or en gingen we naar Curieuse Island, op een steenworp afstand van Praslin. Voor 100 roepies per stuk kun je op het eiland landen en het heiligdom en de reuzenschildpadden bezoeken die over het eiland rondzwerven. Er zijn zelfs twee keer zoveel reuzenschildpadden op de Seychellen als er mensen zijn met meer dan 200.000 op alle eilanden – een veel grotere populatie dan de Galapagos, de enige andere plek op aarde waar ze leven. Jeremy vertelde ons enkele prachtige feiten over hen toen we landden. Er waren eens jonge meisjes die bij de geboorte schildpadden kregen, die ze als huisdieren hielden tot de trouwdag van het meisje, toen ze op het bruiloftsfeest werden opgegeten. Nu worden ze beschermd, van de ene generatie op de andere overgedragen en bewaard in de tuinen van de lokale bevolking.

Toen je met de rubberboot op het strand aankwam, kon je de gigantische figuren gewoon langs het strand zien slenteren. Het team van mensen dat voor hen zorgt is gewoon geweldig en zo interessant om naar te luisteren. De oudste schildpad op het eiland is 110 jaar oud en werd als baby geïntroduceerd toen de populatie weer tot leven kwam. Er zijn een paar legendarische schildpadden in de roedel, van ene genaamd Mike Tyson, vanwege zijn neiging om van achteren op je af te kruipen en je te bijten; aan kapitein Morgan, die maar drie benen heeft. Ik raakte vooral gecharmeerd van iemand die ervan hield om over zijn nek te wrijven en bladeren uit mijn hand te eten. Voor zo'n groot, langzaam wezen bewoog hij zich behoorlijk snel en volgde mij uiteindelijk.

Toen we weer op de rubberboot stapten, kwam er een baby grijze rifhaai voorbij varen voordat we het anker ophaalden en rondzeilden naar een andere ankerplaats op Praslin en de thuisbasis van een interessant rif om op te snorkelen. We gingen aan wal voor een drankje in een plaatselijk hotel en strooiden spookkrabben over het strand, voordat we teruggingen naar de boot om naar de sterren te staren.

meer te weten komen

La Digue

Mijn favoriete bezigheid tijdens een zeilvakantie is wakker worden bij het krieken van de dag, van de boot springen en 's ochtends gaan snorkelen. Op deze specifieke ochtend had ik het geluk een aantal verschillende roggen te zien, een vrij grote gestreepte naaldvis en zeekomkommers in alle soorten en maten. Ik klom weer op de boot, begroet door nog meer vleermuisvissen en we vertrokken naar La Digue, waar we onderweg ontbijten. Bij het ontwaken was het een beetje grijs, maar na Emma's prachtige zonnedans op de boeg braken de zonnestralen al snel door de wolken. We hadden meer vlakke zeeën en een lichte bries om ons op weg te helpen.

We kwamen aan in La Digue en gingen net buiten de jachthaven voor anker, waar je indien nodig naar binnen kunt gaan voor vers water. Ik was nogal nostalgisch bij aankomst, omdat de plaats me enorm deed denken aan de eilanden in de Stille Oceaan met slechts 3.000 inwoners. Er heerst een gevoel van het echte 'eilandleven' waar de wereld langzamer gaat en iedereen geniet van de eenvoudigere dagelijkse geneugten van het leven. Je kunt het ook niet laten om meegezogen te worden. Onze geweldige chauffeur, Amir, nam ons mee op verkenning van het eiland in zijn taxi, waarbij we eerst Anse (betekent strand in het Creools) Fourmis bezochten, waar groene schildpadden en lederschildpadden vaak aan land komen om hun eieren te leggen. Het eiland staat vol met Takamaka-bomen, een andere natuurlijke plant uit de Seychellen waarnaar ook de lokale rum is vernoemd – ook het proberen waard.

Als u het eiland in zijn ware vorm wilt zien, moet u een van de vele fietsen huren. De lokale bevolking biedt ze links, rechts en in het midden aan als je op de steiger landt. Het is dat, of een os en een kar. Amir nam ons mee naar het hoogste punt van het eiland, bereikbaar via een weg waarvan ik toegeef dat het een van de steilste wegen is waar ik ooit ben geweest en die waarschijnlijk nog steiler aanvoelt als je op de fiets zit (neem veel water), maar de uitzichten over Praslin, Curieuse en Felicity zijn de moeite waard! Dit uitkijkpunt werd gevolgd door een reis naar het wilde strand van Grand Anse, waar rollende golven over het rif slaan, ondersteund door prachtige rotsformaties en dichte vegetatie. Het is er heerlijk wild en minder toeristisch. Er is ook een geweldige strandhut die verse vis verkoopt, vers van de barbecue, gemarineerd in lokale kruiden, bakbananenchips, kokoswater en Sey-pils.

Wat je opvalt is het aantal reuzenschildpadden dat rondslentert, van rondhangen op de nette begraafplaats tot midden op de weg staan, waardoor er tijdelijke files ontstaan, zij het één auto en een paar fietsen. Een andere, wat vreemdere maar grappige site zijn alle kippen die rondslenteren. Het was ons nooit duidelijk van wie ze precies waren, maar ze leken gelukkig genoeg, terwijl ze door de dode bladeren wroeten op zoek naar voedsel. Het eiland is een stuk minder bevolkt dan andere eilanden en je kunt het ondergroeide bos echt ruiken en de vogels horen.

Amir maakte ons de hele tijd aan het lachen, inclusief een verhaal over hoe er niet genoeg keuze was aan vrouwen op La Digue en dat iedereen alles wist, dus vond hij zijn vrouw op het vasteland in Mahe en bracht haar terug. Een veel veiligere optie blijkbaar.

We dineerden in de Fish Trap – een relatief nieuwe toevoeging aan het eiland en beschouwd als een van de beste restaurants op de eilanden. De inrichting is heerlijk alternatief en zeer nautisch thema. Beginnend met vistartaar in een marinade van passievruchten, gevolgd door een Creoolse zeevruchtencurry en zelfgemaakt kokosijs, moest het een van de beste maaltijden zijn die ik in tijden heb gehad. Zo vers en lekker. De obers waren ook heerlijk. Houd er wel rekening mee dat u mogelijk niet zo snel meer kunt bewegen na het eten van drie gangen!

Tot nog niet zo lang geleden was de kokosteelt de belangrijkste industrie op het eiland. Het was gecentreerd rond de kokosnootplantage L'Union Estate, ten zuiden van La Passe. Tegenwoordig is het meer een attractie dan een volledig functionerende kokosnootboerderij, maar het biedt bezoekers de kans om het oude plantagehuis te zien, een kerkhof uit het koloniale tijdperk en uit het niets een scheepswerf die werkt met epoxy en glasvezel, verborgen tussen alle vanilleranken en kokospalmen. Niet wat je verwacht als je over kruiden leert. Ze geven je een les over hoe gedroogde kokosnoot en kokosolie op traditionele wijze worden gemaakt. We hebben geleerd dat groene kokosnoten worden gekweekt om olie te maken voor koken en cosmetica, en dat gele kokosnoten worden gemaakt voor alcohol. Het leidt naar een dun strand waar we jonge haaien zagen die scholen vis achtervolgden in het ondiepe water – wederom niet schadelijk, dus maak je geen zorgen.

De plaats fungeert ook als de ingang van Anse Source d'Argent, waarvan ik persoonlijk dacht dat het het beste strand van de eilanden was. Mijn advies is om niet te stoppen bij de eerste rotsblokken, maar om enkele rotsblokken heen te waden en langs het strand te blijven lopen en je zult een veel verlatener versie vinden. De achtergrond is adembenemend en hoewel op sommige plaatsen een beetje ondiep, is het zwemmen beschermd achter het rif met veel vissen om te zien tijdens het snorkelen, waaronder enkele van de grootste papegaaivissen die ik ooit heb gezien. Iemand ging zelfs trouwen in een klein tuinhuisje waar vier mensen in konden. We brachten de rest van de middag hier door voordat we een luie wandeling terug naar de stad maakten en langs de bruisende maar toch zeer ontspannen hoofdstraat. Je zult de overvloed aan kleuren opmerken, niet alleen die de lokale bevolking draagt, maar ook die in de winkel te zien is.

We verzamelden een selectie kippenvleugels, Coramunga-vis en -groenten samen met BBQ-kolen en gingen terug naar de boot voor de meest idyllische zonsondergang terwijl de BBQ begon te koken. Meer sterrenkijken, eten en drinken van citroenbladthee riepen op tot de meest ontspannende avond.

Keer terug naar Mahé

We hadden een hele luie ochtend, zwemmen, thee drinken en ontspannen voordat we terugvaren naar Mahe. De zee was vlak toen we breed terug reikten naar het vasteland en een snelheid van ongeveer 7,5 knopen bereikten. We legden de lijnen een paar uur neer en vingen 7 Bonita (een kleiner lid van de tonijnfamilie) en lieten ze elke keer weer los. Het was een tijd voor bezinning, ontspanning en genieten van het geluid van de zeilen terwijl we in 30 graden voortvaren.

Meer vogels en scholen vliegende vissen hielden ons ook bezig en op een gegeven moment hadden we een school dolfijnen die in onze boeggolven speelden. Ik had nog een andere eclectische mix van lokaal eten gekocht voor de lunch en we hadden nog een proeverij in tapasstijl, waarbij we rijstballen met marinade, een aantal interessante gehavende knakworsten en wat kaas- en hamballetjes uitprobeerden.

Toen we die avond terugkwamen op het eiland Eden Marina, dachten we dat we de lokale traditie die we hadden gehoord over de wijnstok, 'fruitbat curry' en wat broodfruitchips zouden uitproberen. Iedereen met wie we spraken zei dat restaurant Marie Antoinette de plek was om alles uit te proberen, dus gingen we op pad. Ze bieden je een vast menu voor vier personen, zodat je een scala aan lokale gerechten kunt proberen, van gouden fruitchutney, fruitvleermuiscurry en papegaaivis tot visgerechten en aubergine. Het was een heel feest. Zou ik de fruitvleermuiscurry nog een keer proberen? Laten we zeggen dat het een ervaring was. Een beetje zoals een duif – rood vlees en zeer fruitig van smaak. Ons oordeel: veruit de beste manier om deze eilanden te zien is per boot!

British Airways heeft zojuist nieuwe tweemaal per week rechtstreekse vluchten aangekondigd van Heathrow naar Mahé. Deze non-stopdiensten, met vertrek vanaf maart 2018, vliegen op woensdag en zaterdag aan boord van de nieuwste vliegtuigvloot van de luchtvaartmaatschappij, de Boeing 787-9 Dreamliner. Er is dus nu zelfs een directe manier om rechtstreeks naar het hart van de Seychellen te gaan.

Ontdek de Seychellen