Hannah White: Zeilen met een baby [Deel 2]

december 12, 2023 5 minuten

Ga met ons mee en we gaan verder waar we gebleven waren op Hannah's spannende reis door de zonovergoten BVI met haar baby aan boord van onze Sunsail 404 .

Lees deel één

Tijd voor de baden

De Baths, op het zuidelijkste puntje van Virgin Gorda, is een gebied van uniek geologisch belang. Geërodeerd graniet heeft in de loop van de tijd deze buitengewone gigantische rotsblokken gecreëerd, met getijdenpoelen, tunnels en bogen. Hoewel het een beetje lastig kan zijn om aan land te komen (met een baby), omdat er geen toegang is tot de wal voor rubberboten. Op een winderige dag bij hoog water kan het interessant zijn om aan wal te zwemmen! De lunch in de Top of the Baths was fantastisch, en we hadden gemakkelijk de middag kunnen doorbrengen met uitzicht op de oceaan, terwijl we perfect gekoeld bier dronken, maar we wilden graag weer uitvaren en teruggaan naar Tortola omdat onze proviand bijna op was.

Met een nog steeds noordoostelijke wind was het bereiken van Beef Island erg leuk en toen de zon lager aan de hemel viel, bereikten we Trellis Bay net op tijd om de supermarkten te halen. Toen de schemering viel, namen we de beslissing om niet in Trellis Bay te overnachten – dus reden we naar de overkant en pakten een ligplaats vlak bij Marina Cay.

Een geheime baai

Met grote plannen om naar Jost Van Dyke te gaan, ontbeten we snel en vertrokken. Het duurde echter niet lang voordat we de noordkust van Beef Island verlieten en een adembenemend uitziende baai tegenkwamen, schijnbaar verborgen voor de rest van de wereld. Met slechts een paar enthousiaste zonaanbidders verspreid over het ongerepte witte zand, zag het strand er zo idyllisch uit dat we niet anders konden dan stoppen voor een kopje koffie. De volgende 24 uur zijn we niet meer vertrokken. Na een zalige, lange middag vol paddleboarden, vissen, zwemmen en snorkelen, was het enige teken van leven dat nog op het eiland overbleef een klein schip dat het strand op dreef voordat het op weg ging naar Tortola.

Een leuke zeiltocht naar Jost

Met tegenzin verlieten we onze ligplaats na een vroege ochtendzwemmen. Ondanks onze watercapaciteit van 780 liter waren onze tanks bijna leeg, dus bijvullen was een prioriteit. De wind die naar verwachting de hele week zou toenemen, was gearriveerd, maar gelukkig kwam de 30 knopen van achteren, wat zorgde voor een heel leuke, snelle zeiltocht naar Jost Van Dyke. Met 1 rif in het grootzeil en een giek fok uit, stormden we richting Jost, op een gegeven moment (in een grote windvlaag) met een snelheid van 14 knopen!

De faciliteiten in Great Harbour waren, hoewel tamelijk moeilijk te identificeren, meer dan voldoende. Er was brandstof, water en proviand in overvloed. Maar het is niet de plek om te overnachten, niet als White Bay vlak naast de deur ligt. Beschermd door een rif en verdeeld in een dubbele baai, is White Bay niet de gemakkelijkste om in te navigeren, maar als je de kaarten volgt, je ogen openhoudt voor kanaalmarkeringen en je verstand erbij houdt, komt alles goed. We gingen naar de westelijke kant van de baai – mooier, rustiger en in de nabijheid van de beste strandbars. Het ontbreken van ochtendboeien en de noodzaak om dicht bij andere boten voor anker te gaan, zorgden echter niet voor een ontspannend verblijf, dus gingen we naar de oostkant van de baai, zo'n 250 meter verderop. Met veel ochtendboeien om uit te kiezen, voelde ik me veel meer ontspannen.

Het strand in White Bay is versierd met strandbars, allemaal in een verschillende staat van onderhoud, maar meestal open voor zaken om optimaal te profiteren van de grote hoeveelheid watersportliefhebbers die het eiland bezoeken. We besloten het beste uit het happy hour te halen en aten daarna aan wal bij Hendo's schuilplaats, die ons een aantal van de beste lokale gerechten van de reis serveerde!

Schuilplaatsen voor piraten

Helaas was het tijd om de reis terug naar de basis te maken. We hadden een charter voor acht nachten geboekt, dus er was nog één nacht aan boord. Omdat de weersvoorspellingen er echter steeds levendiger uitzagen, wilden we graag weer in redelijke nabijheid van Tortola terugkeren.

We zeilden pal zuidwaarts en doken door Thatch Island Cut aan de uiterste oostkant van Tortola naar Soper's Hole. Soper's Hole was ooit het hoofdkwartier van piraten en zeerovers; schepen en schatten waren hier verborgen en de hoge gronden van Frenchman's Cay en Steel Point werden gebruikt als uitkijkpunten voor het spotten van ongewenste bezoekers.

We wisten dat we door moesten naar onze geplande nachtelijke ankerplaats aan de noordkant van Peter Island. Ik was me maar al te goed bewust van wat ons te wachten stond in het Sir Francis Drake Channel. 40 knopen op de neus. In alle eerlijkheid tegenover onze in Zuid-Afrika gebouwde Sunsail 404, vocht ze zich als een krijger door de korte, scherpe deining, en ik was opgetogen en verbaasd dat het glas sinaasappelsap dat ik op de kombuistafel had laten staan nog steeds op dezelfde plek stond toen we arriveerde enkele uren later. Het andere goede nieuws was dat zelfs een stormkracht 8 niet genoeg was om ons jongste bemanningslid zorgen te maken, die opnieuw de hele reis doorsliep – dit keer samen met haar vader!

De juiste beslissing?

Onze laatste nacht aan boord was idyllisch. De wind was afgenomen en liet de mooiste zonsondergang achter, genesteld tussen de weinige overgebleven wolken. Het perfecte einde van een perfecte week. Toen we de volgende ochtend Wickham Cay binnenreden, werden we geconfronteerd met de aanblik van een drukke haven, vol opgewonden chartergasten die zich bezighielden met algemeen varen. Een paar enthousiaste gasten haastten zich om te vragen of we advies hadden over waar te gaan en wat te doen. Allemaal wanhopig om te weten wat ik de week ervoor had willen weten: hadden we de juiste beslissing genomen om hierheen te komen? Mijn antwoord op iedereen was JA, absoluut, 100% JA.

De Britse Maagdeneilanden zijn beschadigd, en in sommige delen tot buitengewone niveaus. Bakstenen en mortel kunnen en worden herbouwd, en de natuurlijke habitat boven en onder het water zal zich herstellen en opnieuw groeien. Eén ding dat constant en onwrikbaar is, is de ongelooflijke vasthoudendheid en positiviteit van de lokale bevolking. Ik voel me bevoorrecht dat ik een heel kleine rol heb mogen spelen in het herstelproces. Ondanks alle fondsenwervende inspanningen en internationale hulp hebben de Britse Maagdeneilanden echt mensen nodig die daarheen gaan. Om hun economie direct te ondersteunen, voorbij het tragische verlies aan infrastructuur te kijken en verliefd te worden op het vaargebied, dat doet denken aan 50 jaar geleden. Ik garandeer dat je, terwijl je geniet van een koud biertje op een beeldschoon strand, geserveerd vanuit een hut (dak optioneel), nergens anders wilt zijn.

Als je geïnspireerd bent geraakt door Hannah's verhaal, bekijk dan onze BVI-pagina voor meer informatie over dit ongelooflijke zeilgebied.